ഇവിടെ കഥകളുടെ ജനനം ഇങ്ങനെ....

"മോളേതു ക്ലാസ്സിലാ ? " എന്ന ചോദ്യത്തിനു
"ഇനി എട്ടാം ക്ലാസ്സിലേക്ക് " എന്ന ഉത്തരം നല്‍കി വരുന്ന കാലം. മധ്യ വേനലവധി...

അച്ഛനു പേപ്പര്‍ evaluation ഉണ്ടായിരുന്നത്  കൊണ്ട് നാട്ടില്‍ പോക്ക് കുറച്ചു നീക്കി വച്ചു.... വീട്ടില്‍ ഞാനും അനിയനും ഒരു പണിയും ഇല്ലാതെ തിന്നും കളിച്ചും ഉറങ്ങിയും സമയം കളയല്‍ പതിവാക്കി...

"വെറുതെ നടക്കാണ്ട് വല്ലതും എടുത്തു വായിച്ചൂടെ?" - ഈ ഉപദേശം അഥവാ ശകാരം അനുസരിച്ചു അടുക്കി വൃത്തിയാക്കിയ ബുക്ക്‌ ഷെല്‍ഫ് വരെ ഒന്ന് പോയി... അതുവരെ എല്ലാ അവസാന പരീക്ഷയും കഴിഞ്ഞാല്‍ ഇവയെ അടുക്കിവെക്കാന്‍ മാത്രമാണ് ഒന്ന് തൊടാറ് ... . അപ്പോഴൊന്നും ഒരിക്കല്‍ പോലും അവയുടെ വാക്കുകള്‍ക്ക് ചെവി കൊടുത്ത്തിട്ടില്ലായിരുന്നു....

ആ അവധി മുതല്‍ പുസ്തകങ്ങള്‍ എന്റെയും കൂട്ടുകാരായി മാറി. ജീവനുള്ളവരുടെ അലര്‍‌ച്ചകളെക്കാളും, ജീവനില്ലാത്ത ഈ മിതഭാഷകരെ ഞാന്‍ ആസ്വദിച്ചു.

എല്ലാവരും പറയുന്നത് പോലെ ഇരുണ്ട എന്റെ ലോകത്തേക്ക് അവ പ്രകാശം പരത്തി...


സ്വന്തമായി എഴുതിയത്  വീണ്ടും ഒരു വര്ഷം കൂടി കഴിഞ്ഞായിരുന്നു..
"ഒരു കഥ ജനിക്കുന്നു " എന്ന M .T  യുടെ "കാഥികന്റെ പണിപ്പുര" എന്ന പുസ്തകത്തിലെ ഒരേട്‌ .... അത് ഞങ്ങള്‍ക്ക് 9-ആം ക്ലാസ്സില്‍ പഠിക്കാനുണ്ടായിരുന്നു...

ആ പാഠം മലയാളം ടീച്ചര്‍ വളരെ നന്നായി തന്നെ എടുത്തു...  ഒരു കഥാകാരിയുടെ (അല്ലെങ്കില്‍ സാഹിത്യകാരി എന്ന് പൊതുവേ പറയാം ) മനസ്സോടെ, വാക്കുകളോടെ ടീച്ചര്‍ പഠിപ്പിച്ചു...

അവസാന ക്ലാസ്സില്‍ - "ഈ പാഠം പഠിച്ചിട്ടു നിങ്ങള്‍ ആരുടെ എങ്കിലും മനസ്സില്‍ ഒരു കഥ ജനിച്ചോ?" എന്ന്  പകുതി തമാശയും പകുതി കാര്യമായും ടീച്ചര്‍ ചോദിച്ചു...
പക്ഷെ പൂര്‍ണമായും അത് തമാശയ്ക്ക് എടുത്ത ഞാനടക്കമുള്ള ക്ലാസ്സ്‌ അതിനു ഒരു പൊട്ടിച്ചിരി മാത്രം മറുപടി നല്‍കി...

പ്രതീക്ഷിച്ച പോലെ ഞങ്ങള്‍ പ്രതികരിച്ചില്ലെങ്കിലും ടീച്ചര്‍ വിട്ടില്ല...

"നിങ്ങള്‍ക്കറിയാമല്ലോ നമ്മുടെ സ്കൂളില്‍ നിന്ന് എല്ലാ വര്‍ഷവും ഒരു കയ്യെഴുത്ത് മാസിക പുറത്തിറക്കാറുണ്ടെന്ന്. അതിനു വേണ്ട കലാസ്രിഷ്ടികള്‍ ക്ഷണിക്കുന്നു എന്ന ഒരു നോട്ടീസ് വായിച്ചിരുന്നു... നിങ്ങള്‍ അതും ഒരു ചെവിയില്‍ കേട്ട് മറ്റേതു വഴി വിട്ടു കാണും... പക്ഷെ ഈ പാഠം പഠിച്ച നിങ്ങള്‍ ഓരോരുത്തരില്‍ നിന്നും ഞാന്‍ ഓരോ കഥ പ്രതീക്ഷിക്കുന്നു.
അടുത്ത ആഴ്ച എല്ലാവരും എനിക്ക് കഥ submit  ചെയ്യണം..."

"ഹെന്ത് ?? ക്ലാസ്സ്‌ ഒന്നടങ്കം ഞെട്ടി..."
എഴുതിയേക്കാം  - അല്ലെങ്കിലും തിരുവായ്ക്കെതിര്‍ വായില്ലല്ലോ ? - എന്നു കുറചു പേര്‍‌

അതിപ്പൊ കഥ എഴുതാനൊക്കെ പറഞ്ഞാല്‍ - എല്ലാര്‍‌ക്കും പറ്റുന്ന കാര്യമാണൊ എന്നു ചിലര്‍‌.  ഈ ചര്‍ച്ചകള്‍ക്കിടയില്‍ എപ്പൊഴൊ ഞാന്‍ എഴുതി നോക്കാം എന്നുറച്ചു.

മിക്കവാറും എല്ലാവരും അതിനെ കുറിച്ചു ചിന്തിച്ചു എന്നു എനിക്കു തൊന്നി. ഇന്ന് അതിലെ പലരും ഇതു പൊലെ അല്ലെങ്കില്‍ വേറെ എതെങ്കിലും രീതിയില്‍ എഴുതുന്നുണ്ടാകും എന്നു ഞാന്‍ വിശ്വസിക്കുന്നു.


ഇതൊരു വലിയ നിര്‍ബന്ധം ആയിരുന്നില്ലെങ്കിലും അന്ന് തന്നെ ഞാന്‍ തുടങ്ങി എഴുത്ത്.... ഒരു പക്ഷെ ടീച്ചര്‍ അങ്ങനെ അന്ന്  പറഞ്ഞില്ലെങ്കിലും ഞാന്‍ എന്നെങ്കിലും എഴുതുമായിരിക്കാം ... പക്ഷെ അത് തന്നെ ആണ് എന്നില്‍  "എഴുത്ത് പൊട്ടിപ്പുറപ്പെടാന്‍ പെട്ടെന്നുണ്ടായ കാരണം"...

ഒരു കഥ ജനിക്കുന്നു എന്ന പാഠം പഠിപ്പിച്ച എല്ലാ സിദ്ധാന്തങ്ങളും ഓര്‍ത്തു കൊണ്ട് തന്നെ തുടങ്ങി... അന്ന് സ്കൂള്‍ വിട്ടു തിരിച്ചു വീട്ടിലേക്കു നടക്കുന്ന വഴി മനസ്സില്‍ എഴുതി....
ഏകാന്തത കിട്ടാന്‍ മുറിയും അടച്ചു paper ലേക്ക് പകര്‍ത്തി...

സ്വാഭാവികമായും വീട്ടില്‍ എല്ലാവരും എന്നെ കളിയാക്കി .... കതകടച്ചിരുന്നെഴുതാന്‍ നീ ആരാ? എന്നൊക്കെ :P

എങ്കിലും അന്ന് രാത്രിക്ക് മുമ്പ് ഒന്നര പേജുള്ള ഒരു കഥ ഞാന്‍ എഴുതി.... :P
അങ്ങനെ എന്റെ ആദ്യത്തെ കഥ അവിടെ ജനിച്ച്,ആ വര്‍ഷത്തെ കയ്യെഴുത്ത് മാസികയിലും, എന്റെ മനസ്സിലും ജീവിച്ചു വരുന്നു....

കാതു കുത്ത്

"അരിപ്രിയാ.... ഈ സാനിയ മിര്‍‌സാന കണ്ടിറ്റ്ണ്ടാ ??"
ചുമ്മാ ഇരിക്കുവല്ലേ വല്ലതും പഠിച്ചേക്കാംന്നു വച്ച് എടുത്ത book -നെ വിട്ടു കൊണ്ട് ഞാന്‍ ചോദ്യം കേട്ട ഭാഗത്തേക്ക്‌ നോക്കി...
ഇതെന്തു ചോദ്യം എന്ന് ഓര്‍ത്തെങ്കിലും ചോദിക്കുന്ന ആളും തരവും നോക്കിയാല്‍ ഈ ചോദ്യം വെറും സ്വാഭാവികം..
ചോദ്യശരം എറിഞ്ഞത് നമ്മുടെ ഫാബി റഷീദ് ...
കോളേജില്‍ join ചെയ്തു 4-ആം ദിവസം എന്റെ ബെസ്റ്റ് ഫ്രണ്ട് ആയ ചങ്ങാതി...
അതൊരു ചെറിയ flash back കഥ ...
അന്ന് രാവിലെ ഇത്തിരി താമസിച്ചാ എണീറ്റെ... ലേറ്റ് ആയാല്‍ bathroom കിട്ടാന്‍ വലിയ ബുദ്ധിമുട്ടാ ...
ഞാന്‍
ചെന്നപ്പോ ഒരെണ്ണം ഫ്രീ... ഞാന്‍ വിചാരിച്ചു ആരെങ്കിലും ബക്കറ്റ്‌ വച്ച്
ബുക്ക്‌ ചെയ്തതാരിക്കുംന്നു. സാധാരണ അവിടെ രാവിലെ അലാറം വച്ച് എണീറ്റ്‌
ബക്കറ്റ്‌ കൊണ്ട് വച്ച് bathroom ബുക്ക്‌ ചെയ്തു പോയി കിടന്നുറങ്ങുന്ന ഒരു
ശീലം പതിവാണു... അങ്ങനെ ആണെങ്കിലും ബക്കറ്റ്‌ കാണണം....
ബാക്കി എല്ലാ bathroom - ലും 3 - 4 വരി bucket കാത്തു നില്ല്കുമ്പോള്‍ ഇത് മാത്രം ഒഴിഞ്ഞു കിടക്കുന്നു....
whatever ഞാന്‍ കേറി കുളിച്ചു...
കുളി കഴിഞ്ഞു പുറത്തിറങ്ങിയപ്പോ പിന്നില്‍ നിന്ന് ഒരു വിളി....
ദൈവമേ... ആരോ ബുക്ക്‌ ചെയ്ത bathroom ആരുന്നെന്നാ തോന്നുന്നേ... ഉടമസ്ഥ ആയിരിക്കും...
നോക്കിയപ്പോ നമ്മുടെ ഫാബി...
"എന്താ ഫാബ്സ് ?? "
"അതേയ് ഈ അന്റെ ബെസ്റ്റ് ഫ്രണ്ട് ആവ്വോ ??"
"എന്തു ??"
"അയില്ല്ല്ലേ
ഇന്ന് രാവിലെ ഞാന്‍ ഫീസ് കൊടുക്കാന` സിസ്റ്റര്‍-ന്റെ അടുത്ത് പോയപ്പോ
എന്നോട് ചോയിച്ചു ഫാബിന്റെ ബെസ്റ്റ് ഫ്രണ്ട് ആരാന്നു? പെട്ടന്ന് അനക്ക്
ഇന്നയാ ഓര്‍മ്മ വന്നെ .... ഞാബ്ബറഞ്ഞു ഹരിപ്രിയ ആന്നു ... അപ്പാടും
ഒരെന്നോട് ചോയിച് അപ്പൊ ഹരിപ്രിയാന്റെ ബെസ്റ്റ് ഫ്രണ്ട് ആരാന്നു...
അള്ളാ... ഞാന്‍ പറഞ്ഞു അത് ഞാന്‍ തെന്നെന്നു ... ഇനി ഇന്നോട്
ചോയിക്കുമ്പോ ഈ പറയണേ ഞാനാ ഇന്റെ ബെസ്റ്റ് ഫ്രണ്ട്ന്നു...."
ഞാന്‍ വായും പോളിച്ചു നിന്ന് പോയി....
"അരിപ്രിയാ ഈ പറയണേ .... "
"ആ... ഞാന്‍ പറയാം... " ഞാന്‍ ഉറപ്പു നല്‍കി ....
അങ്ങനെ അന്ന് മുതല്‍ "മ്മള` best friends ആയി..."
എന്റെ ഈ ബെസ്റ്റ് ഫ്രണ്ട് ആണു എന്നോട് സാനിയ മിര്‍‌സേനെ കണ്ടിട്ടുണ്ടോന്നു ചോദിച്ചത്...
അല്ല... മ്മളെ ഈ ഫാബി ആരാന്ന വിചാരം?? ഭയങ്കര സ്പോര്‍ട്സ് മാന്‍ സ്പിരിറ്റ്‌ ആണു...
എന്ന്
വച്ചാല്‍ സ്പോര്‍ട്സ് രക്തത്തില്‍ അലിഞ്ഞു ചേര്‍ന്നിരിക്കുന്ന ആളാണ്
ഇദ്ദേഹം. അവളും അനിയനും വീട്ടുകാരും ഒക്കെ സ്പോര്‍ട്സ് ഉം ആയി അടുത്ത ബന്ധം
പുലര്‍ത്തുന്നവരാണു...
south
india -യില്‍ ഏതു ക്രിക്കറ്റ്‌ മാച്ച് വന്നാലും ലീവ് എടുത്തു പോവാന്‍
തയ്യാര്‍, അനിയനാണെങ്കില്‍ അണ്ടര്‍ 19 team - ലെ player. father എന്തോ
sports council - ന്റെ ആരോ ആണെന്നാ കേട്ടത്...ഇങ്ങനെ പലതും...
മൊത്തത്തില്‍
സ്പോര്‍ട്സ് ഉം ആയി ഇത്ര ആഴത്തിലുള്ള സൌഹൃദം ഉള്ള ഇവള്‍ ചോദിക്കുമ്പോള്‍
ചെലപ്പോ നേരിട്ട് കണ്ടിട്ടുണ്ടോന്നു തന്നെ ആരിക്കുമോന്നു തോന്നി ....
"ആ കണ്ടിട്ടുണ്ടോന്നു ചോദിച്ചാല്‍ TV - ലും , paper - ലും ഒക്കെ.... എന്തെ ? "
"ഓളെ ചെവി കണ്ടാ?? കൊറേ കുത്തീട്ടുണ്ട് ..... എത്രയാ earrings ??? എന്തു മൊഞ്ചത്തിയാ പടച്ചോനേ ..... "
"ഹ്മ്മം ശെരിയാ നല്ല ഭംഗിയാ കാണാന്‍.... "
"അരിപ്രിയാ ഇനിക്കിഷ്ടണോ second stead?"
സത്യം
പറയാല്ലോ പണ്ട് തൊട്ടേ എന്റെ മനസ്സിലെ സുന്ദരിമാര്‍ക്ക് second stead ഉം
മൂക്കുത്തിയും ഉണ്ടായിരുന്നു... അതൊന്നും ഇല്ലാത്തവരെ സുന്ദരികളായി ഞാന്‍
കണക്കാക്കാരെ ഇല്ലാരുന്നു പണ്ട് .... ആ എന്നോടാ second stead ഇഷ്ടണോന്നു...
"എനിക്ക് ഭയങ്കര ഇഷ്ടാ ഫാബീ .."
"ആ എനക്കും അതെ .... നമ്മുക്ക് കുത്തിയാലോ അരിപ്രിയാ ...."
ഒരു പാട് നാളായി മനസ്സില്‍ കൊണ്ട് നടക്കുന്ന ഒരു ഇത്.... ശേ അങ്ങനെ അല്ല - കുറെ നാളായി തേടുന്ന ഒരു വള്ളി കാലില്‍ ചുറ്റിയ പോലെ....
എന്ത്
കൊണ്ട് കുത്തിക്കൂടാ.... അല്ല എന്റെ മൊഞ്ചത്തിമാരുടെ പോലെ എനിക്കും
ആയിക്കൂടെ.... അല്ല ആവണം അല്ലോ??? ഈശ്വരാ ഞാന്‍ എന്തെ ഇതിനെ കുറിച്ച്
നേരത്തെ ആലോചിക്കതിരുന്നത്....?
"മം... എല്ലാത്തിനും അതിന്റെതായ ഒരു സമയമുണ്ട് ദാസാ"
അങ്ങനെ തീരുമാനിച്ചുറച്ചു ആ ആഴ്ച ഞാനും ഫാബിയും സ്വന്തം വീടുകളിലേക്ക് .....
"പത്ത് വെളുപ്പിനു മുറ്റത്തു നിക്കണ കസ്തൂരിമുല്ലയ്ക്ക് കാത്തു കുത്ത്... " എന്ന പാട്ടിന്റെ അകമ്പടിയോടെ അമ്മയുടെ മുന്നിലേക്ക്‌ ഈ കാര്യം അവതരിപ്പിച്ചു...
സാനിയ
മിര്‍സ അടക്കമുള്ള 3-4 second stead സുന്ദരിമാരുടെ കഥകളും, എന്റെ പണ്ട്
തൊട്ടേ ഉള്ള ആഗ്രഹവും കൂട്ടി കുഴച്ചു അമ്മയെ അതിനു സമ്മതിപ്പിച്ചു...
പിറ്റേന്ന് തന്നെ അമ്മയും ഞാനും കൂടെ നാട്ടിലെ വിശ്വസ്തനായ ഒരു പഴയ തട്ടാന്റെ അടുത്തേക്ക് .....
പക്ഷെ
അവിടെ പാന്റും ഷര്‍ട്ടും ഇട്ട new version തട്ടാന്‍ second stead ന്റെ
history - യും എന്റെ ചെവിയുടെ geography -യും പറയുന്നതിനിടെ കൃത്യം
നിര്‍വഹിച്ചു...
അങ്ങനെ എന്റെ രണ്ടു കാതിലും കൂടെ 4 കുത്ത്...
കോളേജില്‍ ആരും തന്നെ കൊള്ളാം എന്നൊരു വാക്ക് പറഞ്ഞില്ല....
എന്നാലും ഞാനും ഫാബിയും "ഇപ്പൊ ഈ നല്ല മൊഞ്ചത്തി ആയെന്നും , ആ നല്ല രസണ്ട് കാണാന്‍ന്നും " അന്യോന്യം പറഞ്ഞു സമാധാനിച്ചു...
ഈ കുത്ത് ഒന്ന് ഉണങ്ങിയിട്ടു വേണം ഇപ്പൊ ഉള്ള ചെറിയ കമ്മല്‍ മാറിയിട്ട് മൊഞ്ചുള്ള കുറച്ചു variety സാധനങ്ങള്‍ പരീക്ഷിക്കാന്‍ ....
2 ആഴ്ച കഴിഞ്ഞു .... മുറിവിലെ വേദന കുറഞ്ഞു... നല്ല അഭിപ്രായം ഒന്ന് പോലും കിട്ടിയില്ലെന്നത് സത്യം... അമ്മയും പറയുന്നത് കേട്ടു "വിചാരിച്ചത്ര ഭംഗി ഒന്നും ഇല്ല അല്ലെ " ന്നു....
ശേരിയാക്കം... പുതിയ റിങ്ങ്സ് ഒക്കെ ഇട്ടാല്‍ ഭംഗി ഒക്കെ താനേ വരും...
അങ്ങനെ ഒരു ദിവസം കള്ള പനി പറഞ്ഞു കോളേജില്‍ പോവാതെ വീട്ടില്‍ ഇരുന്നു....
ഞാന്‍
മാത്രമേ വീട്ടില്‍ ഉള്ളു...ഇത് തന്നെ പറ്റിയ അവസരം... ആ ചെറിയ കമ്മല്‍
മാറ്റി ഒരു റിംഗ് ഇട്ടു നോക്കാം ... ഏതായാലും 2 ആഴ്ച കഴിഞ്ഞല്ലോ.. മുറിവും
ഏകദേശം ഉണങ്ങി...
ഒരു
കാതിലെ കമ്മല്‍ ഊരി... മറ്റേതു നോക്കിയിട്ട് കാതില്‍ പിടിക്കാനേ
പറ്റുന്നില്ല... ഭയങ്കര വേദന... അയ്യോ... ആ കാത്തു പഴുക്കുന്നുണ്ടോന്നു ഒരു
സംശയം... കുറച്ചു സമയത്തെ നിഷ്ഫല പ്രയത്നത്തിനു ശേഷം അത് ഉപേക്ഷിച്ചു...
എന്നാ പിന്നെ ഊരിയത് അങ്ങോട്ട്‌ തിരിച്ചു ഇട്ടേക്കാം ....
പക്ഷെ.... അതിടാന്‍ നോക്കിയ ഞാന്‍ തളര്‍ന്നു പോയി... ആ ചെറിയ കമ്മല്‍ കാതില്‍ കേറുന്നില്ല....
ദൈവമേ.... വൈകുന്നേരം വരെ കുളിയും, ഊണും എല്ലാം ഉപേക്ഷിച്ചു ഇത് രണ്ടും പരീക്ഷിച്ചിരുന്നു.... പണ്ടാരം..
ഒരു സുന്ദരമായ കള്ള ലീവ് കളഞ്ഞു കുളിച്ചു ...
വൈകുന്നേരം അനിയന്‍ വന്നു....
ലവന്‍ ആളു പുലിയാ ... പറഞ്ഞു നോക്കിയാല്‍ ചെലപ്പോ ശെരിയാവും....
"ഡാര്‍ലിംഗ് .... എന്നെ ഈ കമ്മല്‍ ഇടാന്‍ ഒന്ന് സഹായിക്കുമോ???"
"എന്തെ ?"
നടന്ന കഥകള്‍ ഒക്കെ പറഞ്ഞു ...
"okay let me try "
അവനും കുറെ ശ്രമിച്ചു. എവിടെ തഥൈവ.
എന്നാല്‍ ഒരു കാര്യം ചെയ്യാം മറ്റേതു ഊരാം.. അതായിരിക്കും എളുപ്പം ....
വേദന കടിച്ചമര്‍ത്തി ഞാന്‍ പറഞ്ഞു ശെരിയാ അതാരിക്കും നല്ലത്.... എന്നാലും ആശിച്ചു കാതു കുത്തിയതാ.... മം സാരമില്ല ...
പക്ഷെ unfortunately അതും നടന്നില്ല ....
"എന്നാലും നിനക്ക് വേറെ ഒരു പണിയും ഇല്ലേ? ഒന്നുകില്‍ കുത്തണ്ടാരുന്നു ... അല്ലെങ്കില്‍ ഊരെണ്ടാരുന്നു... ഇതിപ്പോ..."
വേദന കൊണ്ട് മനുഷ്യന്‍ പിടയുമ്പോഴാ അവന്റെ ഒരു ഉപദേശം...
വേദന കണ്ണുനീരായി പ്രവഹിച്ചപ്പോള്‍ അവന്‍ പറഞ്ഞു നോക്കട്ടെ ശെരിയാക്കാം...
പിന്നെ എന്താണ് നടന്നത് എന്നറിയില്ല .... കാതിലേക്ക് അവന്റെ സര്‍വ ശക്തിയും എടുത്ത് ആ കുഞ്ഞു കമ്മല് കൊണ്ട് ആഞ്ഞു ഒറ്റ കുത്ത്...
ധാരയായി കണ്ണീരും
ചോരയായി രണ്ടു മൂന്നു തുള്ളികളും ഭൂമിയിലേക്ക്‌ പതിഞ്ഞു....
ഈശ്വര ...
എന്നാലും സാരമില്ല .... സംഭവം കാതില്‍ കേറിയല്ലോ ??
എന്റെ കാതുകുത്ത്‌ വേസ്റ്റ് ആയില്ലല്ലോ ? അത് മതി....
അങ്ങനെ കുത്തിയ കാതു വീന്ദും കുത്തി കീറിയപ്പൊള്‍ എന്തെന്നില്ലാത്ത സമാധാനമായി.
ആ മുറിവ് ഒരു പാട് നാള്‍ ഉണ്ടായിരുന്നു...
പലരെയും
അത്ഭുതപ്പെടുത്തി കൊണ്ട് , തലതോര്ത്തുമ്പോള്‍ തോര്‍ത്തിന്റെ ചില നൂലുകള്‍
കുടുങ്ങിയും, ചീപ് കൊണ്ടും ഒക്കെ അത് ഒട്ടും ഉണങ്ങാതെ യൌവനത്തോടെ എന്റെ
കൂടെ ഏകദേശം ഒരു വര്‍ഷത്തിനു മുകളില്‍....

മഴയില്‍....

അസഹ്യം ആണെങ്കിലും വേണ്ടിവന്നു...
ഒരു കാത്തിരിപ്പ് .....

മഴയില്‍ ഉറക്കം സുഖം, എങ്കിലും
അത് ഉപേക്ഷിച്ചു തണുപ്പില്‍ ഇരുന്നു...
കാത്തിരുന്നു...

മരം കോചിയില്ലെങ്കിലും എല്ലുകള്‍ വിറച്ചു...
തണുപ്പല്ല, ഭയം, വേവലാതി ....

ആയിരം ചിന്തകള്‍ എരിഞ്ഞമരുന്ന എന്റെ മനസ്സില്‍
നീ കുളിര്‍ കാറ്റില്‍ പറന്നെത്തി....
ചെതസ്സിലെ കനല്‍ നീയേ കെടുത്തി...
ഭയമെങ്കിലും നിന്റെ താളം ഞാന്‍ അറിഞ്ഞു...

നിന്റെ ചുമലില്‍, തണുപ്പില്‍, അറിയാതെ ഞാന്‍ മയങ്ങി....
ഉറക്കം വരാത്ത ആ രാത്രിയില്‍ നീ എനിക്ക് താരാട്ടു പാടി...

പാതിരാവില്‍ ആരുടെയോ കാല്‍ പടവുകളുടെ താളമായി നീ പെയ്തു തിമിര്‍ത്തു...
അതോ എപ്പോഴോ നിന്റെ താളം തെറ്റിയോ?
അതില്‍ കാത്തിരിപ്പിന്റെ അന്ത്യം എന്ന് നെടുവീര്‍പ്പിട്ടു ഞാന്‍ ഉണര്‍ന്നു ...
അറിയാതെ....

പക്ഷെ എന്റെ കണ്ണുകളിലെ പ്രതീക്ഷ വിജനത കണ്ടു താഴ്ന്നു ...
തകര്‍ന്ന എനിക്ക് മുന്നില്‍ നീ വീണ്ടും താണ്ടവമാടി
നിന്റെ പൊട്ടിച്ചിരിയില്‍ എന്റെ ഹൃദയം പൊട്ടിച്ചിതറി...
നിന്റെ കളിയാക്കലില്‍ ഞാന്‍ മരവിച്ചു നിന്നു...

എന്റെ കാത്തിരിപ്പിന്റെ വിഫലത, ഒരു കണ്ണുനീര്‍ തുള്ളിയായി
നിന്നിലെക്കലിഞ്ഞു തീര്‍ന്നു .....

കേരളപ്പിറവി

"അമ്മേ ഈ കേരളപ്പിറവി ന്നു വച്ചാല്‍ ശെരിക്കും എന്താ ?"
"ഇന്ന് കേരളം ഉണ്ടായ ദിവസം ആണ് മോളെ..... "
" ഓഹോ, അപ്പൊ ?ഇന്നാണോ നമ്മുടെ പരശുരാമന്‍ മഴു എറിഞ്ഞ ദിവസം ??"

അമ്മ ചിരിക്കണോ, കരയണോന്നു ഓര്‍ത്തു മൂക്കത്ത് വിരല്‍ വെച്ച് നിന്ന് പോയി...
അത് കുറച്ചു/കുറെ വര്‍ഷങ്ങള്‍ക്കു മുമ്പുള്ള എന്റെ കേരളപ്പിറവി ദിനം ....